علی داودی در گفت‌وگو با روابط عمومی حوزه هنری انقلاب اسلامی، گفت: امیرحسین فردی یک شخصیت هنرمندی دارد یک بعد مسئولیتی. او با آثاری مشخص که یکی از شاخص‌ترین آنها رمان «اسماعیل» است، شناخته می‌شود. فردی هم نویسنده هم یک معلم داستان نویسی است.

امیرحسین فردی سابقه‌اش با «کیهان بچه‌ها» ، بچه‌ها یعنی نسل آینده و رویش‌ها پیوند خورده بود. در شیوه آموزش هم فردی افراد و نسل‌های بعد را نه با تکنیک معلمی بلکه با نگاه پدرانه رشد می‌داد.

این نگاه و روحیه در کار اجرایی و مدیریت امیرحسین فردی هم وجود داشت که همه افراد را فرزندان خود می‌دانست و معتقد بود حوزه هنری متعلق به همه است. هرکس می‌خواست کار کند و امکان همکاری وجود داشت از او می‌پرسید که ما چه کار می‌توانیم برای شما انجام دهیم؟  همین رفتار جذب افراد را افزایش داده بود و وی را به فردی ممتاز تبدیل کرد که هر شخص از هر صنف و از هر سنخی بتواند با او کار کند.

علی داودی تاکید کرد: بعد از فوت امیرحسین فردی، آنچه در اذهان همه همکاران ماند این است که گویا پدرشان را از دست داده‌اند چون دلسوزی‌اش نمایشی و صوری نبود. او اهل شعاردادن نبود. به شعارهایش باور داشت و با شعارهایش زندگی می‌کرد.

مدیر دفتر شعر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری درباره شخصیت مرحوم فردی افزود: بین آدم‌های این روزگار این حجم از سادگی و تواضع عجیب بود. او دنبال درست و انجام موثر کار بود نه پیگیر تعدد مسئولیت و عنوان. مسئولیتی را که عهده دار شده بود وظیفه‌ای بزرگ می‌دانست بنابراین به فکر جای دیگری نبود لذا همان را خوب پاس داشت و فرصتی ایجاد کرد تا افراد همچون اعضای خانواده با هر سلیقه‌ای بتوانند کار کنند.

وی در این نیز اضافه کرد: رفتار امیرحسین فردی شمایی از یک پدر برای همکاران ایجاد کرده بود و بیشترین مشارکت‌ها در دوره حضور امیرحسین فردی در مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری محقق شد.